İçimde kanayan insafzılığa karşı öfekeyi, mezalime karşı yumruğu ve gözyaşımı durdumazlar.Bizi bizlikten çıkaran hiçbir acıyı unutturamazlar.
Hayatımı geri almayı, “beni” bulmamı engelleyemzler.
Özgürlüğe koşumuzu, üzerinde özgürce yürüyeceğim sokaklara varmamızı , onun hayalini kurmamazı engeleyemezler.
Sen kimsin be? Doğduğum toprakları bana zindan mı edeceksin?
Sen kimsin be? Yaşadığım her anı bana minnet duyarak mı yaşatacaksın ve sen kimsin, kimsin ki bana bir öğreten olacaksın?
Söyle, mahallemde oynadığım parkın adını bile senin adınla mı anacağım, kimsin? Kimsin ki anneme “durun size bişey olacak” dedirteceksin.
Bildiğim tek şey, onurumla alın terimle bu ülkede yaşamak istediğim. Bildiğim tek şey alnımın ortasına habire “borçlusun” denildiği, bildiğim tek şey bütün adımlarımı hesaplamam gerektiği, hadi ordan beni bırak bırak ki herkesle barışık yaşayım, bir rahat bırak, bırak ki seni seveceksem günahınla ve sevabınla seveyim, bir bırak ki özgürce karar vereyim.
Vaktimi artık kendim ayarlamak, bedenimi artık özgür bırakmak istiyorum…
Ezileceksem de sefalet çekeceksem de kendim yaşamak istiyorum…
Bu topraklara tırnaklarımı geçirmek istiyorum, “bizim” demek istiyorum, üretmek istiyorum, şerefimle ve şerefsizlere inat onurumla…
Hadi gel durdur beni…
Hadi, durdur. Bir, iki, üç kaç kez daha durdurabileceksin ki…
Kimseden medet ummam bu kavgada hiç güneye bakma!
Kimseden karşılık beklemem, hiç daha geniş coğrafyalarda azmettirici arama!
Yarın artık bugündür dostlar…
Hiçbirşey kazanmayacak olsak bile “mücadelemizi” alamazlar,
Hiçbirşey değiştiremeyecek olsak da “yapmadılar” diyemeyecekler,
Hiçbirşey kazanamayacak olsak bile “ONURUMUZU” kazandığımızı hesaplayamayacaklar…
Çümkü hayatımız mücadele etmeye değer…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder