“Benmiyim be ama bir enayi!”

Hazır kısa bir yazı yazıp kendimi kandırmışken, bari devam edeyim dedim. Topluma ilişkin eleştirel tutumda ısrar noktasında “çokbilmiş” soldan farklı, yüzeysel bir bakış açısı benimkisi.

Etkilendiğim “Beşir” (adamın ismi bile anlamlı çıktı!)* bir şahıs yok ama ilham veren bazı figürler var muhakkak. 

Bizde sıradan bir anlayış biçimine gelmiştir, kendisine ait katkıyı yapmamak ve bunu da sözde solcu biçimlendirmelerine sokmak.” Ne münasebet da ben yapacayım devlet ne yapmaz be gardaş” söylemi en basitinden ultra kolaycılığın kolektif dışa vurumudur. Adam belediyenin ona sağladığı mekanda gırla para kazanıp mekanın tuvaletlerine el sürmeyecek kadar da devletçidir. Çünkü o aslında belediyenin ya da devletin işidir!

Bireysel disiplin ve azmimiz o kadar azdır ki aslında kolektif bir olgu başarabilmemiz, bireysel kayıplarımızın yaygınlaşmasıyla doğru orantılıdır.

Kişi mesela UBP’lidir, UBP’nin uyguladığı patronaj sistemini ve adam kayırmacılığı o kadar bir iğrenç bir şey gibi anlatır ki saygı duymaya başladığınızı düşünmeye başlamışsınızdır ki bir anda söylediği bir kelime bile sizi bitirebilir, “e ne var yani Mehmetciğim, ama bunlar işler madem bu memlekette napacak yani UBP” deyip kasıklarınızdan bir G3 mermisi geçmesine sebep olur.

“Benmiyim be gardaş bir enayi” anlayışı o kadar bir yerleşmiştir bireyin içine ki kendi ahlaksızlığının kıyaslamasını yanındakiyle ölçerek yapmaktadır. “Sanki o bilmem ne yapmadı da bana laf eder, herkes kenidne baksın” işte bununla beraber aklanan birey, toplum mühendisliği görevine bıraktığı yerden cani siparane koşmaya devam eder!

Enayi kelimesi o kadar meşrulaşmıştır ki bireyin içinde, atacağı her fedakar adım “enayilik”, başkasının yaptığı bir başkaldırış veya bir önderlik ise “gizliden alkışlanılan bir tür enayilik durumudur!

*Beşir’in anlamı: Müjde getiren demekmiş!