Ağır ağır

En son Eylülmüş klavyeye bastığımda… 

Arada girip denesem de yazamıyorum, kabız oldum herhal.

Yazmaya değer verecek kadar güçlü de olmamış olabilir hiç bir şey ya da her şey.

Takılı kalıp aklımın nöronları iletişimde aksaklık yaşatıyorlar, zaten bazen uzunca bir sürede duruyorlar öylesine. Bu minvalde duygu denen şeyin hak getire olduğunun da altını çizmekte fayda var. Bu hale girdiğimde genelde her şey donar bende, çiçekler çok açmaz açanların kokusu olmaz, kokunun da cazibesi olmaz. Dedik ya durdu taşıyıcılar. Film gibi, etrafınızda birçok şey olur, hatta içindesinizdir, yorumlarsınız konuşursunuz ama günün sonunda geçer gider, film biter, oturduğunuz koltuktan kalkarsınız bir çay dökersiniz bir sigara yakarsınız, kapınızı açarsınız dumanı ittirir, ağır ağır bir koridorda yürür ve yatarsınız.

İki satır attırdık bu mekana işte maksat Eylül’den beri yazmadı demesinler diye…